ஆள்நடமாட்டம் குறைவான
பெயர் தெரியாத பறவைகள் கீச்சிடும்
மரங்கள் நிறைந்த இடத்தில்தான்
அவனுடனான சந்திப்பு நிகழ்ந்தது
உடல் தழுவிக் குளிர்காற்று
வீசத்தொடங்கியிருந்த நேரம்
ஆவி பறக்கும் தேநீரோடு
எங்களின் உரையாடல் தொடங்கியது
எனக்கு நெருக்கமாக அமர்ந்து
முகத்தை உற்றுநோக்கியவாறு
பேசத் தொடங்கினான்
இறந்தததுக்கான அடையாளம் ஏதுமின்றி
நெடுநாள் பிரிந்த நண்பனின் வருகைபோல்
இயல்பாய் இருந்ததவன் பேச்சு
தான் இறந்தது பற்றியெல்லாம்
கவலையின்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தான்
தன் கனவுகளைப் பற்றி
தன் பலவீனங்களைப் பற்றி
தன் மாமிசம் அறுத்துச் சுவைத்தவர் பற்றி
தன்னைக் கொன்று புதைத்தவர் பற்றி
தன் தவறுகள் பற்றி
தன்னால் கொல்லப்பட்டவர் பற்றி
எதையும் ஒளிவு மறைவின்றி
அவன் வாயிலிருந்து கசியும்
ஒவ்வொரு சொல்லும்
என் மேல் ஊர்ந்து உடல் புகுந்து
உணர்வலையாய் ஆரவாரித்தது
ஒவ்வொன்றும் திட்டமிட்டதாக
நேர்த்தியாக இருந்தது
பேசிக்கொண்டே
மெல்ல நடுங்கும்
என் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டான்
என ஆறாத காயங்களில்
கண்கள் படர
தன்னால் உதவமுடியுமென்றான்
கண்களில் துளிர்த்த நீர்மணிகளை
எப்படியோ பார்த்துவிட்டு
பரிவோடு துடைத்து விட்டான்
நானறியாமலே அவன் கைகள் ஆதரவாய்
என் தோளைத் தழுவியிருந்தன
பேசுவதெல்லாம் உண்மையா என்றேன்
தயக்கத்தோடு
உண்மை தவிர வேறு பேச
தனக்கு அவசியம் இல்லை என்றான்
வேகமாய் வீசிய காற்றுக்கு
பக்கத்து மரத்திலிருந்து
சில காய்ந்த இலைகளும்
மஞ்சள் பூக்களும்
உதிர்ந்துகொண்டிருந்தன
இருப்பு பற்றி விசாரித்தேன்
மெல்ல புன்னகைத்தவாறு
மூடியிருந்த கைகளை விரித்து
ஒன்றுமில்லை என்றான்
வாழ்வுக்கும் மரணத்திற்கும் தூரமா?
ஆர்வமாய்க் கேட்டேன்
இடையே மெல்லிய கோடுதான் என்றான்
என்னை நெருங்கி வந்த மரணம் பற்றி
சொல்லிச் சென்ற மரணங்கள் பற்றி
சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்
சுவாரசியமின்றிக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான்
மரணம்தான் முடிவா?
அது முற்றுப்புள்ளியாகலாம்
முடியாத புள்ளிகளாகவும்
தொடரலாம் என்றான் புதிராய்
உரையாடலில் சொற்கள் தீர்ந்த
ஒரு கணத்தில் எழுந்து கொண்டான்
கைகுலுக்கினான்
இருள் பரவத் தொடங்கிய பாதையில்
கவனம் என்றான்
அவன் போனபின்
அவன் அமர்ந்த இடத்திலிருந்த
புத்தகத்தின் பக்கங்களோடு
காற்று பேசிக்கொண்டிருந்தது
