மரண
வீட்டிலிருந்து வெளியே வருகிறேன்
ஒரு
சொல்லையும் செலவு செய்யாமல்
ஒரு
சலனத்தையும் ஏற்படுத்தாமல்
ஒரு
முகத்தையும் ஏறெடுக்காமல்
ஒரு
முகத்தை மட்டும் நினைவிலேந்தி
மரண
வீட்டிலிருந்து வெளியே வருகிறேன்
விடைபெற்றுப்
போனவன்
இறுதியாய்ப்
பேசிய சொற்கள்
இறுதியாய்ச்
சிந்திய புன்னகை
இறுதியாய்க்
கழித்த நிமிடங்கள்
இறுதியாய்க்
கொண்ட ஆசைகள்
என்னைப்
பின் தொடர்கின்றன
மரண
வீட்டிலிருந்து வெளியே வருகிறேன்
நடுக்கூடத்தில்
கால்நீட்டியவன் எழுந்து
ஏதோ
நூலின் பக்கங்களைப் புரட்டுகிறான்
கனவுகளை
ஓவியமாய் வரைகிறான்
பிடித்த
பாடலை உரக்கப் பாடுகிறான்
பரிமாறும்
உணவைச் சுவைக்கிறான்
பிள்ளைகளின்
தலைமுடியைக் கோதுகிறான்
உடலில்
வியர்வையை வழிய விடுகிறான்
என்
கைகளைப் பற்றிக் குலுக்குகிறான்
மரண
வீட்டிலிருந்து வெளியே வருகிறேன்
காற்றில்
கலக்கின்றன பெருமூச்சுகள்
வண்ணம்
தோய்ந்த காட்சிகள்
மகிழ்ச்சி
அதிர்வலைகள்
கடந்துபோன
கணங்கள்
யாருமறியாச்
சில இரகசியங்கள்
மரண
வீட்டிலிருந்து வெளியே வருகிறேன்
எனக்கு
முன்னே இருள் கவிழும் பாதை
எனக்கு
முன்னே யாருமில்லாத தனிமை
எனக்கு
முன்னே நீளும் கூர்நகங்கள்
எனக்கு
முன்னே எழும் ஓலங்கள்
மரண
வீட்டிலிருந்து வெளியே வருகிறேன்
எனக்குப்
பக்கத்தில் என்னோடு
நிறைய
கால்கள்
வணக்கம்
ReplyDeleteஐயா
கவிதை அருமையாக உள்ளது திகில் நிறைந்த சொல் வீச்சுக்கள் மனதை பயம் காட்டுகிறது... பகிர்வுக்கு வாழ்த்துக்கள்
-நன்றி-
-அன்புடன்-
-ரூபன்-
அண்மையில் ஒரு மரணம் என் மனத்தை உலுக்கியது. மரணம் குறித்த நினைப்பு எப்பொழுதும் ஒரு நிச்சயமற்ற வாழ்வின் யதார்த்தத்தை முகத்தில் அறைந்து போகிறது. அதைப் பதிவுசெய்ய விழைந்தேன். இந்தக் கவிதை பிறந்தது.
ReplyDeleteகருத்துக்கு நன்றி.